door Erna | apr 14, 2020 | Blog
Wie herkent het, dat wanneer kinderen per ongeluk iets kapot maken, dat ze zich dan schuldig voelen? Ik ken het nog van toen ik kind was, en er iets kapot ging, dat ik dat niet aan mijn ouders durfde te vertellen, omdat ik bang was dat ze boos zouden worden. Gek is dat eigenlijk, als iets per ongeluk gebeurd, dat ouders dan boos worden.
Ik zie het nu ook nog om me heen, dat kinderen zich dan schuldig voelen. Ik zeg er altijd bij, ik kan me voorstellen dat je ouders vanuit teleurstelling zo kunnen gaan reageren. Het zou dan handig zijn, dat ouders dat er even bij zeggen. Dat het niet met hun te maken heeft, maar dat ze ervan balen, bijvoorbeeld, dat het nu alweer stuk is.
Er wordt regelmatig op ons schuldgevoel ingespeeld, bewust of onbewust. Jaren geleden toen ik geen griepspuit wilde, werd er door collega’s gezegd: en je wilt het wel de ander aandoen om ze te besmetten?! Dat komt wel binnen!
Ik zie dit als een patroon, dat we onze onmacht meestal op anderen richten. We moeten een schuldige aanwijzen. Onze emoties/gevoelens moeten we verklaren of verwijzen naar een oorzaak, of naar de ander. Mijn ervaring is dat we moeite hebben om de gevoelens/emoties voldoende toe te laten. We gaan dan vanzelfsprekend naar ons hoofd om te verklaren, of om die gevoelens bij de ander neer te kunnen leggen.
Dit is wat ik nu ook zie in wat er in de wereld gaande is. Er komen nu heel wat gevoelens/emoties in deze tijd voorbij. Angst, maar ook ruimte en creativiteit, soms n.a.v. een stukje in de media wat je leest. Wat mij opvalt is als er negatieve zaken aan het daglicht worden gesteld, dat er soms met een hele negatieve lading op wordt gereageerd. Wanneer het positief is, dat mensen daar heel positief op reageren. Ik vind het ook dapper dat mensen naar buiten brengen wat er volgens hen achter de schermen gebeurd. Het doet mij ook denken aan dat ik in mijn familie lastige situaties bespreekbaar heb gemaakt. Het is niet altijd gemakkelijk om bespreekbaar te maken waar niet over gepraat wordt.
Het gaat volgens mij allemaal om bewustwording en daar hoort bij daar zicht op te krijgen op licht en donker. Wanneer mensen negatieve zaken onder de aandacht brengen, wil niet altijd zeggen, dat ze dan strijd gaan voeren. Het is van belang dat alles er mag zijn, en dat je je eigen gevoelens/emoties herkend en de ruimte geeft. Laat jij de emotie er voldoende zijn, of verwijs je snel naar de ander en geef je de ander de ‘schuld’ ervan?
door Erna | apr 7, 2020 | Blog
Ouders en kinderen begeleid ik momenteel online. In dit voorbeeld komen ouders met de vraag hoe om te gaan met het probleem van het kind. Gaandeweg in het proces kunnen ze steeds meer zien dat het niet om het probleem gaat, maar om wat het kind hun te leren heeft.
Kinderen kunnen vaak sneller de stappen maken om de gevoelens/emoties toe te laten. Het is dan wel van belang, dat de ouders ze de ondersteuning kunnen geven, om dit te durven voelen. Om ouders bij dit proces te ondersteunen is dan mijn aandachtspunt. Dit levert voor alle partijen veel op.
Voor de ouders is het vaak het achterstallig werk wat ze dan mogen doen, om ook te voelen wat het bij hun doet. En daardoor leert het kind te zijn wie hij/zij daadwerkelijk is.
In dit gezin leren de ouders van hun ene kind om met hun angstgevoelens om te gaan en van het andere kind leren ze hoe om te gaan met dat hij zich groter maakt en daardoor zichzelf niet is.
Doordat de kinderen en ouders nu samen thuis zijn, is dat proces nog leerzamer geworden. Tenminste, wanneer je daar open voor staat. In dit geval leert het kind dat zich groter maakt, toegeven dat hij niet alles hoeft te kunnen, bijvoorbeeld i.v.m. huiswerk. Hij liet zijn boze buien zien, wanneer hij niet toe kon geven dat hij iets niet kon. Door dit samen te bespreken, ligt er een nieuwe uitdaging voor kind en ouders. Dat hij ook OK is, als hij iets niet kan. Ik vroeg aan de ouders wie van jullie kent het ook dat hij of zij zich groter maakt? Vader gaf aan dat hij dat ook kende als kind. Nu krijgt hij ook de kans om dat alsnog te doen en te delen, in ieder geval nu met zijn zoon.
Dit voorbeeld geeft de mooie kant van deze intensieve tijd weer. Maar het kan ook zijn dat je er momenten in vastloopt, of dat je te weinig je eigen ruimte inneemt.
Wij willen op donderdag 23 april een online-bijeenkomst houden om de voor- en nadelen te delen van deze tijd, nu ouders en kinderen samen thuis zijn. Hoe ga je om met je eigen innerlijke kind, is daar nog voldoende ruimte voor?
door Erna | mrt 26, 2020 | Blog
Wat ons aanbod betreft zijn er nu ook geen fysieke bijeenkomsten! De volgende lezing in april zou op een school in de buurt zijn. Dit wordt opgeschoven naar een volgend mogelijk moment.
Tijdens de eerste workshop op 12 maart hebben we het gehad over ‘open communiceren’. Het was nog net mogelijk, dat we om de keukentafel in het gezinshuis konden zitten. Het beeld van vroeger dat moeders met hun breiwerkje en een kopje koffie met elkaar deelden wat er speelde in de opvoeding en elkaar adviezen gaven, kwam toen naar boven.
We kunnen ons voorstellen dat ook wij overgaan om op afstand wat kunnen bieden voor ouders, om dit aanbod voort te kunnen zetten. Vooral in deze tijd, dat ouders en kinderen zo dichtbij met elkaar zijn. Hierin komen we onszelf tegen wat we nog mogen leren en dat kan zeker positief zijn. Dit heeft een grote meerwaarde, maar dat betekent niet dat het altijd zo gemakkelijk is. Ik merk dat er soms heftige situaties zijn, bij de mensen die ik op afstand begeleid, nu de kinderen thuis zijn.
Tot nu toe merken we in het gezinshuis dat er veel meer rust is, nu de prikkel van buiten wegvalt. Er zijn ook heftige momenten, maar die zijn tot nu toe kort en krachtig. Er wordt een veel directer beroep op ons gedaan, dat wij in onze verbinding en kracht mogen staan. Er zijn en daardoor ook goed voor jezelf blijven zorgen. Hier wordt nog meer een beroep op gedaan. Dit was ook onze uitdaging toen we met het gezinshuis begonnen, en nu wordt die in de praktijk gebracht.
De momenten van samen buiten zijn dan ook heel waardevol. De natuur die zo anders aanvoelt nu. Die tot rust komt en dat we er volop van mogen genieten. Het lijkt ook dat je veel meer mooie momenten ziet, zoals duiven die samen op een tak zitten, roodborstjes volop, veertjes die overal liggen en bloemen die opengaan. Ik geniet ervan, als wij aan het hardlopen zijn, de honden mee en kinderen op de fiets achter ons aan, en hoe ze zich aan het uitleven zijn op hun eigen manier.
Ik zei vanmiddag: het voelt voor mij zoals toen mijn dochters geboren werden dat je zo`n natuurlijk ritme hebt, heel dichtbij huis, met weinig andere dingen erom heen bezig zijn.
Het is ook van belang dat we er voor elkaar kunnen zijn. Dat is wat we nu ook zien op de media, hoe op een creatieve manier van alles wordt gedeeld, en dat mensen er voor anderen kunnen zijn. Het zou mooi zijn dat we ook op lange termijn er nog kunnen zijn voor elkaar. Hopelijk ook weer om de keukentafel!
door Erna | mrt 13, 2020 | Blog
Bijzonder hoeveel openheid er is binnen een paar uur met vreemde mensen aan de keukentafel. Ik vond mooi toen gisteravond tijdens de workshop iemand vertelde dat haar moeder en andere vrouwen vroeger bij elkaar kwamen om te praten over de opvoeding. Dit ging dan gepaard met een breiwerkje en kopje koffie of thee. Heel praktisch bezig zijn met elkaar en ondertussen delen wat er in de opvoeding speelt.
Dat is nou net de bedoeling van het aanbod ouderschap vanuit je hart.
Het is een andere tijd nu, met andere thema’s. Maar de essentie blijft hetzelfde: kunnen we wat voor elkaar betekenen en je hart luchten over dingen die je bezighouden? Ik vind het altijd ontroerend wanneer de meest moeilijke dingen toch op tafel komen en gedeeld worden. En dat het delen je wat oplevert. Ik ben er zelf van overtuigd dat dit nog gemakkelijker kan wanneer je naast de uitwisseling ook een werkvorm toepast. En die uitwerkt om nog meer de diepte in te kunnen gaan. Je bent dan niet alleen gericht op de ander en op jezelf, maar door de oefening maak je ook bewust contact met je lichaam en je gevoelens rondom het thema wat speelt. Het gevoel krijgt dan ook de ruimte als het gedeeld wordt. De bedding is dan belangrijk en daar zorg ik in dit geval voor. De bijdrage van de keukentafel en het gezinshuis met de dieren versterkt in mijn ogen de laagdrempeligheid. Dan ervaar ik de kracht van het gewone leven en dat daarin alles plaats kan vinden binnen bepaalde grenzen.
door Erna | mrt 8, 2020 | Blog
Vorig weekend mocht ik weer een workshop in Twente verzorgen over open communiceren. Dat is nog steeds een thuiswedstrijd voor mij. In Friesland deze week, daar gaat het nog niet vanzelf. Het kost tijd om een netwerk op te bouwen, maar dat geeft niet. Het is ook leuk om te doen, als er geen druk achter zit.
Ik vond het bijzonder om te merken dat openheid heel verschillend kan zijn naar wie je dat wel of niet bent. In sommige onderwerpen kan het nog moeilijker zijn om open te zijn naar diegene die dichter bij staan, dan naar mensen die verder van je af staan. Het gaat steeds om het vertrouwen in jezelf, en dat we vaak bang zijn om afgewezen te worden. Het blijft een uitdaging om ook open te kunnen zijn naar diegenen die je ook kunnen afwijzen, of met een vervelende boodschap kunnen komen. Dan gaat het om hoe goed kun je in je eigen verbinding blijven.
Ik begeleid een man die aan mij vroeg of het wel zin had dat hij nog een paar moeilijke vragen aan zijn ex ging stellen, terwijl hij niet wist wat het hem ging opleveren. We hebben stil gestaan bij het belang voor hem om nog meer duidelijkheid te krijgen over wat de reden is van de scheiding. En we hebben erbij stilgestaan dat hij anders met die vragen blijft zitten. De uitkomst weten we nooit. Het gaat er om, dat je niet blijft zitten met vragen die je niet gesteld hebt. Hij heeft uiteindelijk die vragen aan haar gesteld en het gaf een opluchting. Alleen haar reactie, en het feit dat ze nu meer afstand van hem neemt, deed hem afvragen of het dat wel waard is geweest.
Dit soort situaties kom ik regelmatig tegen. Dat mensen een afweging maken of het je wel waard is om je uit te spreken i.p.v. open te kunnen zijn over wat er speelt. Hier zijn allerlei variaties op. Bijvoorbeeld ook kinderen die zich niet uit durven te spreken naar hun ouders toe, omdat ze bang zijn dat ze afgewezen worden.
Of het voorbeeld van een moeder: kan zij kijken naar haar eigen reactie op haar dochter? In dit geval merk ik dat ze daar niet echt zicht op heeft. Dan blijft dat een aandachtspunt: ouders begeleiden om naar hun eigen rol te kijken. Zolang ouders dat niet kunnen is het nodig om kinderen daarin te ondersteunen en soms is enige afstand tussen ouders en kinderen nodig.
