Meer investeren in het hele gezinssysteem, zodat er minder kinderen uit huis geplaatst hoeven te worden! Donderdagavond was er een zoom-bijeenkomst Zeven Vragen over de misstanden binnen de jeugdzorg https://www.facebook.com/lijst30/videos/477387903267078. Ik vond het een interessante bijeenkomst. Voor mij blijft de vraag, of het daadwerkelijk om zo`n grote groep kinderen gaat, die nu onterecht uit huis geplaatst wordt. Het zou mooi zijn dat het niet meer nodig hoeft te zijn, maar dan moet er eerst geïnvesteerd wordt in het gezinssysteem; dat eenieder in eigen kracht kan komen.

Wanneer kinderen bij ons in het gezinshuis worden geplaatst, zijn wij niet betrokken bij de keuze of het nu wel of niet nodig is geweest dat ze uit huis geplaatst worden. Wat eraan vooraf is gegaan, soms jaren, krijg je op papier en wordt besproken tijdens de matching. Je kijkt of het kind past in het gezinshuis, dat is onze rol. In de meeste gevallen zijn er al heel veel hulpverleners bij betrokken geweest. Naar de kinderen laat je weten dat je als gezinshuisouders neutraal bent, en geen rol hebt in de beslissing of het wel of niet terecht is geweest dat ze uit huis zijn geplaatst. In sommige gevallen weet een kind zelf duidelijk wat de reden is en dat hij of zij achter de keuze staat, hoe pijnlijk dat ook is. Omdat het gezien de situatie niet mogelijk was om thuis te blijven. Het geeft dan ook veel voldoening dat je dan een band met ouders kunt opbouwen, en dat je de biologische ouder altijd op de eerste plaats blijft zetten. Dat er ook ruimte is in het contact met de ouders voor hun pijn, dat ze hun kind niet in hun nabijheid zien opgroeien. Wij zijn de vervangende ouders, tijdelijk of voor langer. Onze insteek is om die samenwerking aan te gaan met de ouders. Daarom hebben we ook bij de start van het gezinshuis de samenwerking gezocht met het Simba Familiezorg programma, https://www.soskinderdorpen.nl/wat…/simba-familiezorg/ om een bijdrage te kunnen leveren om kinderen weer in eigen omgeving te kunnen plaatsen. In sommige gevallen is om verschillende redenen de samenwerking met ouders, tijdelijk of voor langer, niet mogelijk.

Vanuit mijn ervaringen in de Jeugdzorg, en ook binnen de GGZ, kan ik rustig zeggen dat er veel misgaat. Ik ben daar als hulpverlener heel nauw bij betrokken. Wat ik steeds heb gezien is dat er onvoldoende aandacht is om ouders, en kinderen, te leren voldoende in hun eigen kracht te komen. We leren van alles op school, maar dit niet. Als het om kinderen gaat, zijn ze afhankelijk van volwassen mensen. En kan het grote gevolgen hebben, als ouders niet voldoende draagkracht hebben. Mijn ervaring is dat hulpverleners veelal oplossingsgericht bezig zijn en zich minder richten om in eigen kracht te komen. Dan kun je de ander ook niet leren om in eigen kracht te komen. Ik heb door een escalatie binnen de GGZ, jaren geleden, vervolgens een lezing gehouden: ‘Werken vanuit je hart binnen de zorg’. Het is niet zo moeilijk om dat in de praktijk te brengen. Alleen ik heb tot nu toe niet gezien dat er een belang is binnen de organisaties en overheid om vanuit het hart te kunnen werken. Ik zie dat wanneer mensen in hun eigen kracht komen, dat er dan veel minder hulp echt nodig is. En dat er dan ook veel minder kinderen uit huis geplaatst hoeven te worden.

In de ouderbegeleiding zie ik dat sommige ouders bang zijn, dat hun kind uit huis geplaatst gaat worden. Dat ouders aangeven, als ze wel bepaalde informatie aan mij vertellen, dat ze dan bang zijn voor de gevolgen. Ik ben er altijd open in, om het te bespreken en dat je met de ouders gaat kijken wat er nodig is om deze situatie wel aan te kunnen. Dat we dat pad samen lopen, maar dat ik nooit iets onderneem zonder hun toestemming. En in die situaties, wanneer ouders niet mee kunnen werken, om dan andere stappen te ondernemen. Het komt voor dat ouders alleen naar het kind en situatie blijven kijken. En dat ze niet kunnen, en soms misschien ook niet willen, om in de eigen spiegel te kijken, om welke reden dan ook. Ik ga ervan uit dat ze daar een reden voor hebben en dan heeft dat gevolgen voor de kinderen. Dan worden onderliggende onmacht-patronen weer doorgegeven aan de volgende generatie.

Ik vind daarom zo belangrijk dat er voldoende geïnvesteerd wordt in bewustwording bij ouders, om dan samen met de kinderen stappen te kunnen zetten, zodat eenieder in eigen kracht kan komen. Het aanbod ouderschap vanuit je hart, wat ik samen met Wim ontwikkeld heb, sluit daar mooi bij aan. Daar gaan wij verder mee.