Er komt momenteel zoveel voorbij aan verschillende visies en gevoelens die gedeeld worden, en als ik het niet begrens dan voelt het soms teveel. Ik voel ook innerlijk de kracht om te blijven staan in deze storm en dan is er ook stilte. Vooral in de natuur en zomaar hier voor het huis, met de dieren en de paarden.

Ik kies er bewust voor om die verschillende kanten en visies te lezen en steeds blijven voelen wat het met me doet, zonder mij met alles te verbinden. Soms heb ik er moeite mee, vooral als er veroordelend gereageerd wordt op elkaar, dat voelt heel onprettig. Ik zie ook de uitdaging in deze tijd, dat we naast elkaar kunnen leven met allemaal onze eigen visie en ook onze grenzen, die we blijvend kunnen aangeven.
Ik vergelijk het weleens met het gezinshuis, waar er ook van alles op je afkomt en het de kunst is om in verbinding met jezelf te blijven. Als er dan veroordelend op elkaar wordt gereageerd, dan vind ik die sfeer niet fijn. Alleen: er zijn grenzen, tot hoever je gaat. En met die kaders erbij geeft het ruimte om daarbinnen voldoende jezelf te zijn en te uiten. Het geeft ook veel veiligheid dat er ruimte is voor al die gevoelens/emoties, zonder veroordeling.
In het aanbod Ouderschap vanuit je hart staan we weer open om met elkaar te delen, hoe we in het leven staan en hoe we daar in ons gezin mee omgaan. Het thema zal nu zijn: Hoe leven we in deze tijd, vanuit angst of vanuit verbinding?