Is er een verschil tussen de vaders en moeders, binnen de opvoeding? Er zit nu geen duidelijk omschreven verschil meer in de rolverdeling. Misschien was de rolverdeling vroeger duidelijk, toen vader buitenshuis werkte en moeder in huis. Nu is dat minder het geval.
Er zit een verschil, merk ik in de begeleiding van ouders, wie de leiding neemt in de opvoeding. Dat kan in praktische zin meer de moeder zijn, maar in beslissingen nemen de vader zijn. Dit kan ook andersom zijn. Het is ook grappig dat kinderen dat haarfijn aanvoelen: dit krijg ik bij mijn moeder wel voor elkaar, en dat niet bij mijn vader. Andersom gebeurd ook.
Het lastige is voor kinderen, dat sommigen een beeld hebben: zo is mijn moeder en zo is mijn vader. Dat beeld kan veranderen, om verschillende redenen. Dit kan te maken hebben, met dat de moeder zich achter de vader verschuilt, en als het erop aankomt de moeder het wel bepaalt. En ook andersom.
Ik zie de ingewikkeldheid waar kinderen soms mee te maken krijgen. De boel kan mooi op de kop komen te staan in hun leven. Vooral ook met een scheiding, als ze niet meer de steun kunnen voelen van beide ouders. Dit speelt met name als het om vechtscheidingen gaat. De kinderen voelen niet meer de vrijheid om voor beide ouders te kiezen. Ze ervaren het zelf vaak niet zo dat ze niet voor beiden kunnen kiezen. Ze vinden dat één van de ouders bijvoorbeeld niet deugt. Ik vind het dan schrijnend om te moeten zien, dat ze zich ook gevoelsmatig afgesloten hebben voor één van de ouders.
Het blijft een kunst voor de ouders, dat ze op beide benen komen te staan. Met name emotioneel om zelf de pijn te dragen en ook van de scheiding. Mijn ervaring is dat ouders vinden dat ze geen last meer van de pijn van de scheiding hebben, en dat ze allang hun eigen weg gaan. Ik geef aan, wat ik zie en dat kinderen en zelfs hulpverlening gemakkelijk in het web van pijn van de ouders meegenomen kunnen worden. Dat het alleen mogelijk is los te komen van de pijn, wanneer je, emotioneel gezien, als hulpverlener en als kind op je eigen benen komt te staan. Kinderen zijn daarin afhankelijk van ouders, en worden eerst meegenomen in die strijd, soms heel onbewust. Ze kunnen dan pas door de jaren heen leren om op eigen benen te staan. Het hangt er dan vanaf wie je als kind daarin tegenkomt, op je levenspad, en dat je ook echt leert om op jezelf te gaan vertrouwen.
Hoe open kun je blijven en hoe transparant? Dat kan alleen als je voldoende naar jezelf kunt kijken.